Het steenkoolmijndorp van Bois-du-Luc is een bijzondere getuige van de industrialisering, erkend als UNESCO werelderfgoed.

Het geheel is bijzonder door zijn integriteit en authenticiteit. Bois-du-Luc toont de impact van de industrialisering op de techniek, het landschap, de architectuur en de maatschappij.

Het mijndorp werd gebouwd door een mijnuitbating die zich onderscheidt door zijn lange levensduur: actief sinds de oprichting in 1685 en pas gesloten in 1973.

In 1846 werd de Sint-Emmanuelmijn in Bois-du-Luc geopend. De Sint-Emmanuelmijn vormde de kern van een industrieel en sociaal complex, dat zeer opmerkelijk is en goed bewaard gebleven is.

Tegenover de werkplaatsen bevindt zich een opmerkelijke mijnnederzetting, een dorp met sociale, culturele, religieuze en feestvoorzieningen, gebouwd tussen 1838 en 1923.